ढील दे ढील दे दे रे भैय्या

उद्या संक्रांत- आणि शनिवार पण. अर्थात सुट्टीचा दिवस. म्हणजे कंपनीतले सगळे सहकारी आपापल्या घरी असणार. मग कशी काय एकत्र साजरी करायची ती... आजच केली तर?"

हे विचार आमच्या कंपनीच्या मानव संसाधन (HR) चमूचे. हे लोक नुसते विचार करत नाहीत. लगेच त्याची अंमलबजावणी करण्याच्या दृष्टीने पावले उचलायला चालू करतात. अर्थात सर्व राज्यातले लोक इथे एकत्र आले असल्याने "तिळगुळ वाटणे आणि गोड बोला म्हणणे" याही पलीकडे जाऊन काहीतरी वेगळी कल्पना येणार याची खात्री होतीच सगळ्यांना. अपेक्षेप्रमाणे आज सकाळी सकाळी एक मेल आली, की 'आज आपण "पतंग महोत्सव" साजरा करणार आहोत. पतंग बनवणे आणि उडवणे अशी एक छोटीशी स्पर्धा असेल. उत्सुक मंडळीनी आपापली नावे नोंदवावीत. दुपारी २-४ या वेळेत सगळ्यांनी जवळच्या पटांगणावर जमावे. तिथेच सर्वांना पतंग बनवण्याचे समान देण्यात येईल. ज्याचा पतंग आकर्षक आणि उंच उडणारा बनेल, त्याला कंपनीच्या कल्चरल क्लब कडून बक्षीस'

हुर्रे...सर्व पब्लिक खुश. बरेच दिवसात काही नवीन कल्पना आल्याच नव्हत्या त्यामुळे जरासे कंटाळलेले चेहेरे उत्साहाने नावे द्यायला सरसावले.
पाहता पाहता २ वाजले. आमचा ५ जणांचा कंपू तयारीने पटांगणावर पोचला. 
साहित्य मिळवण्यासाठी एकच झुंबड उडालेली होती. तिथून साहित्य मिळेपर्यंत २० मि. गेलेली होती. आम्ही सगळे घाईघाईने डोकी लढवायला लागलो. अरेच्च्या, पण येतोय कुणाला पतंग बनवता? मी गुगलिंग करून थोडीशी लेखी माहिती जमवली होती, पण एक जण पुढे सरसावला, मी करतो म्हणून. सर्वांना जरा हायसं वाटलं.

२ काठ्या मापात कापून वगैरे कामाला सुरुवात झाली. चिरमुरे कागद (शाळेत असताना कार्यानुभव हा विषय ज्यांना होता, त्यांना हा कागदाचा प्रकार माहित असेलच) दिलेला होताच. आम्ही थोडेसे जिलेटीन कागद, गोटीव कागद आणले होतेच.
त्यातल्या त्यात अनुभवी मंडळीनी पतंग बांधायला घेतला.आम्ही फारसे ज्ञान नसणारे लोक चुटपूट हातभार लावत होतोच. 

एकीने शेपटी बनवायला घेतली. एकाने त्या पतंगाला नाक, तोंड, डोळे असे अवयव बनवले. असे करत करत मांजा बांधायची वेळ झाली. तेही काम त्या अनुभवी कार्यकर्त्यानेच पार पाडले. वेळ संपल्याची घंटा पण वाजली होतीच. आमचा छान छान तयार झालेला पतंग घेऊन परीक्षकांना दाखवण्यासाठी आम्ही रांगेत उभे राहिलो आणि एका फेरीतून सुळकन पुढे गेलो पण.

 आता खरी परीक्षा होती.... तयार झालेला पतंग उडवून दाखवणे. आम्ही २-३ मुली होतो, त्यांना विशेष ज्ञान नव्हतं पतंग उडवण्याचं.त्यामुळे हे काम मुलांनी स्वत:वर घेतलं. मांजा वगैरे

 बांधून एकजण दूर जाऊन उभा राहिला पतंग हातात धरून, आणि दुसऱ्याने ढील दिल्यावर  झू ssss मकन उडाला आमचा पतंग. सगळ्यांनी एकाच जल्लोष केला. काय मस्त दृश्य होतं ..आहा..

पण हाय रे देवा.. काहीतरी गडबड झाली आणि हळू हळू खाली यायला लागला तो. पाहतो तर लक्षात आलं की त्याचे ते दिमाखदार पुछछ गायब होते. आम्ही त्याची शेपटी नीट चिकटवलीच नव्हती, ती पडली कुठेतरी. असो, जेव्हा उडायला पाहिजे तेव्हा तर उडाला होता तो. आता बघू निकाल कधी लागतो ते. आमच्यापेक्षा मस्त मस्त पतंग बनवलेत लोकांनी, पण अपेक्षा ठेवायला काय हरकत आहे, नाही का?

अरे हो, सर्वाना मकरसंक्रांतीच्या हार्दिक शुभेच्छा!! तीळगुळ घ्या आणि (थोड़े दिवस तरी) गोड बोला :)