गो गोवा..भाग २

भाग १ इथे वाचा                                                                                                    

प्रवासाने तशी दमणूक झाली होती. त्यामुळे लगेच त्याच दिवशी पाण्यात खेळायचा विचार नव्हताच. पण चौपाटीची मजा मात्र आम्ही घेणार होतो. आमच्या हॉटेलच्या मागे बीच वर जाण्यासाठी एक दार होते, आणि ते सकाळी ७ ते संध्याकाळी ७ पर्यंतच उघडे असणार होते. आम्ही पावणे सातला तयार असल्यामुळे  त्या दारातून थेट किनाऱ्यावर गेलो. थोडासा अंधार पडायला सुरुवात झाली होती. फारसे पाण्यात न जाता "बीच वॉक" घेऊ असा विचार करून पावले बुडतील अश्या पाण्यातून रमत गमत चालत होतो. आमच्या हॉटेल च्या मागेच काही "शॅक" होते.

शॅक म्हणजे समुद्र किनार्यावर जमिनीपासून ३-४ फुटावर उभारलेला स्टेज सारखा एक "Platform". त्याला उंच बांबूचा आधार देऊन वर कुडाचं किंवा झापांचं छप्पर असतं. एखाद्या मोठ्या झोपडीसारखं. किनार्यावरचं गोवन हॉटेल.

संधीप्रकाशात समुद्राच्या लाटा समोरच्या किनाऱ्यावर आपटताना पाहात,  किंवा रात्री कॅण्डल लाईट मध्ये मस्त जेवण घेताना या शॅक मध्ये एकदम वेगळा फील येतो.

तर यापैकी अन्टोनिओ च्या  शॅक वर जाऊन खास गोवन फिश करी, रोटी आणि सोबतीला थंडगार बियर प्यायचा आमच्या बरोबरच्या मंडळींचा विचार होता. तशी चौकशी तिकडे करून आम्ही वाळूतून चालत चालत चौपाटीवर गेलो. महेंद्रकाकांच्या  ब्लॉगवर त्यांच्या गोवा ट्रीप बद्दल वाचलं होतं. कोलवा बीच वरच्या "चिकन शवारमा" चं त्यांनी केलेलं वर्णन आणि स्तुती वाचून ते खाणे हे एक प्रमुख आकर्षण होतं माझ्यासाठी. (वाचा इथे.. चिकन शवारमा) बरोबरच्या सगळ्या मांसाहारी पब्लिकला पण मी केलेल्या वर्णनामुळे फारच उत्सुकता लागली होती ते खायची.
त्यामुळे सगळ्यांची पावलं पटापट पडत होती. बीच वर पोचलो, पण ती गाडी काही कुठे दिसेना.  अंधार पण झाला होता बराच. पण जरा शोधल्यावर एका छोट्या पुलाच्या ( पूल म्हणजे बागेत वगैरे ओढा ओलांडण्यासाठी छोटासा अर्धवर्तुळाकार पूल असतो ना तसा.)  पलीकडे ती गाडी दिसली एकदाची. हुश्श!!!

त्याचा लुक, वास, आणि बनवण्याची पद्धत इतकी झकास होती की सगळ्यांनी २-२ तरी खाल्ले असतील. उद्या पुन्हा संध्याकाळी यायचं असं लगेच ठरवून टाकलं मंडळींनी.
समुद्रकिनार्यावर मिळणारं "बुढढी के बाल" मला प्रचंड आवडतं. आजकाल रस्तोरस्ती काठीला लटकावून फेरीवाले विकतात ते, पण बीच वर खाण्यात वेगळी मजा आहे. त्या खारट हवेत गोडमिट्ट कापूस खायला भारी वाटतं अगदी. तो माणूस दिसल्यावर मोर्चा तिकडे वळला. मी ते खाणार हे कळल्यावर बरोबरच्या माझ्याहून १-२ वर्षांनीच मोठ्या असलेल्या लोकांनी "लहान मुलांसारखं काय करतेय?" अशा प्रतिक्रिया लगेच व्यक्त केल्या.(अहो पुण्याचे ते, बोलण्यात ऐकणार नाहीत, आणि बोलायचं थांबणार नाहीत) पण माझ्या तोंडाकडे बघत बसण्यापेक्षा त्यांनीही ते एन्जॉय केलं नंतर.

हे होतंय तोवर कुणाला तरी "गरम कुत्ता" (हॉट डॉग) ची पाटी दिसली. तिथे धडक मारून झाली. मी "चिकन हॉट डॉग विथ मेक्सिकन साल्सा आणि मस्टर्ड सॉस" घेतला  पण फारसा आवडला नाही तो प्रकार. बरा होता.

आता एवढ हाणल्यावर कुणाला जेवायचा विचार मनात येऊ शकेल का? पण नाही, आता काय जेवायचं ही चर्चा सुरु झाली. तिथेच "सबवे" होतं, पण नुसत्या रोल ने कसं काय पोट भरेल म्हणून सगळा मोर्चा आम्ही राहिलेल्या हॉटेल कडे वळला. या हॉटेल मध्ये राहायची सोय ठीकठाक आहे, पण जेवणाच्या नावाने नुसता शंख आहे.. मेनुकार्ड वर विशेष डिशच नाहीयेत. काहीतरी सटरफटर मागवलं. गोव्यात येणारयाला मुख्य आकर्षण असतं ते मासे आणि दारू. पैकी, मी मासे खाते. पण फार आवडीने नाही. पण बरोबरच्या मंडळींना खाणे आणि पिणे या दोन्हीत इंटरेस्ट होता. (बिचारा माझा नवरा. तो पक्का शाकाहारी आहे. ३ दिवस चायनीज वरच होता तो.) इथे मी पहिल्यांदा अल्कोहोलिक पेय प्यायले. फार नाही, ब्रीझर घेतली थोडीशी. बरी होती चव. लोकांना दारूची चव कशी काय आवडते देव जाणे. झेंडेवालं हॉटेल असल्यामुळे जेवण अर्थातच महाग होतं. त्या ब्रीझर मुळे  मला फार झोप यायला लागली होती, त्यामुळे मी फक्त डेझर्ट खाल्लं, कॅरामल पुडिंग, आपल्या गुडलक मध्ये मिळतं तेच. पण किंमत दुप्पट. चालायचंच. स्थलमहात्म्य!!  जेवणं झाल्यावर दुसरे दिवशी सकाळी समुद्रात खेळायला जायचा बेत पक्का करून आम्ही आपापल्या खोल्यात गेलो. समुद्राच्या वाळूत चालणं अवघड असतं. त्यात ११ तास प्रवास झालेला. त्यामुळे आणि वाळूत पाय ओढत चालून चालून पायाचा पार बुकणा पडला होता. कधी झोपलो कळलंच नाही. 
                                                                                                                                          भाग ३