गो गोवा..भाग ३

>> शुक्रवार, १५ एप्रिल, २०११

भाग १ इथे वाचा..
सकाळी आम्हाला ३ नवीन भिडू जॉईन होणार होते, माझ्या २ नणंदा आणि एक दीर. त्यांना ६ वाजता मडगाव स्टेशन वर आणायला गेलो. समुद्रकिनाऱ्यावरच्या गावात पहाटे पण हवा गरमच असते. भयंकर उकडत होतं. त्या तिघांना घेऊन परत हॉटेलवर आलो. आता कुणी झोपणं शक्यच नव्हतं. चहा कॉफी झाली. आणि लगेच बीच वर जायचं ठरलं. ७ च वाजले होते. आणि अजिबात गर्दी दिसत नव्हती. कॅमेरे सज्ज करून बीच वर गेलो. गेल्या गेल्याच स्टार फिश आणि उलटे पडलेले खेकडे दिसले किनाऱ्यावर. स्टार फिश मी पहिल्यांदाच पाहात होते, म्हणजे पुस्तकात पाहिलंय पण प्रत्यक्षात पहिल्यांदाच. त्यामुळे फोटो काढणं ओघानं आलंच. 
 तिथेच चप्पल काढून आम्ही शिरलो पाण्यात. अहाहा. कितीही वेळा समुद्रात खेळलं तरी प्रत्येक वेळी मस्तच वाटतं. खूप खेळलो, खूप फोटो काढले.
साधारण ९ वाजता, "वॉटर स्पोर्ट्स" वाले लोक यायला लागले. आम्हाला स्पीडबोट राईड करायचीच होती. पहिल्यांदा जे दोघेजण गेले, त्यांचा अनुभव ऐकल्यावर थोडीशी भीती वाटली, पण उत्सुकताही वाढली. मी आणि माझी नणंद बसलो. आणि पहिल्याच लाटेवर ती बोट जी काही उचलली गेली की बस.. तिथून खाली आलो तर दुसरी लाट खूप मोठी आली. तोंडावर आपटली सप्पकन.. आम्ही किंचाळायला लागलो. त्यानंतर त्या चालवणाऱ्याने बोट एकदम शार्प टर्न घेऊन वळवली. बापरे. कसलं टेन्शन आलं माहितीय.. त्यात मला पोहायला पण येत नाही. जाम टरकले होते. आम्ही घाबरलोय हे समजल्यावर त्या माणसाला चेव आला, त्याने अजून २-३ वेळा वळवली. आणि शेवटी किनार्याला आणली. उतरले तरी पाण्यात हलतोय आपण, असं वाटत होतं कितीतरी वेळ. पण झक्कास अनुभव होता तो. उतरल्यावर वाटलं का घाबरलो आपण एवढं..
बांगडा 

तितक्यात काही कोळी जाळ्यात मासे घेऊन येताना दिसले. पाण्यात धुण्यासाठी. आणि दिल चाहता हैं मधला अमीर खान चा सीन आठवला. तोंडात मासा टाकण्याचा. फोटो साठी तसं करून बघायला काय हरकत आहे, म्हणून त्याला विचारलं, तर एका फोटोसाठी ५० रुपये म्हणाला. बेत कॅन्सल... अहो अजून थोडे पैसे घातले की खायला मिळेल मासा...
 
पॅराग्लायडींग पण करायचं होतं, पण ते लोक अजून आलेच नव्हते. आणि आम्हाला बीच वर येऊन जवळजवळ ४ तास झाले होते. अजून बरंच काही पाहायचं होतं गोव्यात. त्यामुळे आटोपतं घेतलं. हॉटेल वर गेलो, तर स्विमिंग पूल मध्ये काही लोक पोहत होते. आता एवीतेवी ओले झालोच आहोत, तर तिथेही डुंबू, म्हणून त्यात उतरलो. आमचं ८ जणांचं टोळकं उतरलेलं बघून, जे काही ३-४ फॉरेनर्स होते पूल मध्ये, सगळे पळाले. पोहायला येणारे मस्त पोहत होते, मी आपली कडेकडेने चालत होते पाण्यात. ५ फुटात बाकीचे कसे काय पोहत होते काय माहित. जरा अर्धा तास पोहलो असू, तेवढ्यात मॅनेजर सांगत आला, स्विमिंग सूट शिवाय पोहू नका म्हणून. आलो सगळ्याजणी बाहेर. तशीही वेळ झालीच होती आवरायची. आणि हॉटेलचा काँप्लिमेंटरी ब्रेकफास्ट पण चुकवायचा नव्हता. त्यामुळे सगळेच बाहेर आले. अंघोळी वगैरे करून उप्पीट, टोस्ट बटर जॅम, ऑम्लेट, चहा यावर ताव मारला आणि गोवा भटकायला बाहेर पडलो.

आधी देवदर्शन करून मग आम्ही बीच पाहणार होतो. आधी शांतादुर्गा मंदिरात गेलो. 
शांतादुर्गा, मंगेशी  
गोव्यातल्या मंदिरांचं एक वैशिष्ठ्य आहे, ते म्हणजे प्रत्येक देवळासमोरचं छान बांधीव तळं. शांतादुर्गा मंदिरासमोरचं तळं अतिशय स्वच्छ आहे. मंदिरही खूप सुंदर आहे. दीपमाळ, प्रमुख मंदिर आणि आजूबाजूची छोटी मंदिरं मिळून मंदिराचा परिसर बनलेला आहे. मूर्तीही अतिशय तेजस्वी. देवीला नमस्कार करून आम्ही बाहेर आलो. त्या ठिकाणी फोटो काढण्याचा मोह होणार नाही, असं होऊच शकत नाही.
 
तिथून मंगेशी मंदिरात गेलो. पार्किंग पासून मंदिरात जाण्यासाठी थोडं चालावं लागतं. पण हे चालणं आजूबाजूला असलेल्या छोट्या दुकानांमुळे लक्षातपण आलं नाही. खास गोवा ज्वेलरी विकणाऱ्या त्या दुकानात चुटपूट खरेदी तर झालीच. काचेची कानातली, खड्यांच्या माळा, ब्रेसलेट्स इ. खरेदी करत करत आम्ही मंदिरात कधी पोचलो कळलंच नाही. हे ही देऊळ खूप छान आहे. दर्शन घेऊन इथेही थोडे फोटो काढले.

आता सगळ्यांना भूक लागली होती. (प्रत्येक मंदिरात जाण्यासाठी चालायचे कष्ट झाले होते न सगळ्यांना.) आमच्यापैकी आधी गोव्याला जाऊन आलेल्यांनी मिरामार बीच जवळचं "मिरामार रेसिडन्सी" हे हॉटेल सुचवल्यामुळे, आम्ही मिरामार बीच कडे वळलो. इथे परत फिश फ्राय, गोवन करी झालीच. जेवण झाल्यावर मिरामार बीच कडे जाणार इतक्यात कोणीतरी म्हणलं, उन्ह खूप आहे, आपण बीच स्किप करू, बीच सारखा तर बीच.. :) आधीच सगळे फार उत्साहात, त्यामुळे बीच कडे वळलेली पाउलं लगेच मागे वळली. मग गेलो कलंगुट बीचला. पण तिथे एवढी भाऊगर्दी होती, की बस.. पाण्याकडे जायची सुद्धा इच्छा झाली नाही. बागा बीच लाही तेच.. फक्त बरोबरच्या लग्नाळलेल्या मंडळींना हिरवा (आणि गोरा पण) निसर्ग तेवढा पाहायला मिळाला इथे. . ६ वाजत आलेलेच होते, त्यामुळे गेलो परत हॉटेल वर. "बॅसिलिका ऑफ बॉम जिझस" हे चर्च पाहायचं होतं मला, कारण इथे सेंट झेविअर चे अवशेष जपून ठेवलेले आहेत. या चर्चचं बांधकाम जुन्या काळातल्या बरोक शैलीचं आहे. तसंच दोनापाउला बीच वरही जायचं होतं, पण बाकीच्यांना काहीच इंटरेस्ट नसल्यामुळे तिथे गेलो नाही. नेक्स्ट टाईम..

रात्री त्या अन्टोनिओच्या शॅकवर जायचं ठरलं होतंच. पण हॉटेलचं मागचं दार बंद झालेलं होतं, त्यामुळे हॉटेलपासून साधारण ५००मि. वर असलेल्या एका खोपच्यातून आम्ही किनाऱ्यावर उतरलो. रात्रीच्या वेळी मिट्ट अंधारात सांडलेल्या चांदणचुऱ्यात चालताना मस्त वाटत होतं. अधून मधून विजा होत होत्या. आम्ही त्या शॅकवर पोचलो आणि तिथला फ्युज गेला. म्हणलं ठीकाय, कॅण्डल लाईट मध्ये डिनर करू आज. ऑर्डर वगैरे दिली. आता बारीक पाउस चालू झाला होता. बीच वरच्या वाळूतल्या टेबलांवर बसलेले  फॉरेनर्स पळत आत आले. माझ्या डोक्यात चक्र सुरु झालं की आता हॉटेल वर भिजत जायला लागणार. सगळ्यांनी वेड्यात काढलं मला, शांतपणे जेवायचं सोडून कसले विचार करत बसतेस म्हणून. पण समुद्रकाठच्या पावसाबद्दल ऐकून होते मी. बघता बघता भयानक रूप धारण करतो हा पाउस. आणि तसंच झालं. आमच्या ऑर्डर मधलं सूप यायच्या आधीच धुवांधार पावसाला सुरुवात झाली. जोराचा वारा सुटला. इतका की मला वाटल आता शॅकवरचं छप्पर जातंय उडून. मेणबत्त्या विझून गेल्या होत्या कधीच.लाईट चा पत्ता नाही. विजा कडाडायला लागल्या. माझा २ वर्षाचा भाचा घाबरला त्या आवाजाने, तो रडायला लागला. खूप थंडी वाजायला लागली. दूर कुठेतरी वीज पण पडली असावी, कारण खूप जोरात आवाज येत होते अधून मधून. ते यडे  फॉरेनर्स मात्र खुशीत होते, कधी पाउस न बघितल्यासारखे टाळ्या बिळ्या देत सुटले होते. इकडे भाच्याचा सूर चढायला लागला होता. शेवटी ऑर्डर कॅन्सल करून हॉटेलवर जायचं ठरवलं. पण जाणार कसं. दार तर बंद. आमच्यातल्या दोघांनी कसंबसं पळत जाऊन वॉचमनला बोलावून विचारलं दार उघडण्याबद्दल, तो तयारच नाही. शेवटी कशीतरी समजूत घालून, मॅनेजरला मस्का लावून ते दार उघडलं आणि आम्ही जे काही धूम पळालो की सांगता सोय नाही. हा अनुभव मात्र कधीही न घेतलेला होता. खोलीत पोचल्यावर हुश्श झालं अगदी. काहीतरी नूडल्स वगैरे मागवले खोलीतच आणि खाऊन झोपून टाकलं.

दुसरे दिवशी निघायचं होतं परतीच्या प्रवासाला. ३ दिवस खूप मजा झाली होती आणि परत बॅक टू रुटीन जायला खूप कंटाळा आला होता. पण काम कुणाला चुकलंय का..
निघताना मात्र मनात म्हणावंसं वाटलं , मी परत येईन तुझ्या भेटीला, नव्या उत्साहाने.. तोपर्यंत "I miss you Goa..."    

1 comments:

HAREKRISHNAJI १० जुलै, २०११ रोजी ५:१० PM  

कधीतरी पुणे ते गोवा असा प्रवास रमतगमत करायचा मानस आहे. त्यासाठी माहिती शोधतांना आपली पोष्ट सापडली.

याचा मला चांगला उपयोग होईल.

  © Blogger templates Palm by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP